Jak rzep do psiego ogona (7/9)

Szwajcarski inżynier George de Mestral był wynalazcą, który już w wieku 12 lat zaprojektował i opatentował zabawkowy samolot. Kiedy dorastał, uważał naturę za największego projektanta, dlatego też nie spuszczał oczu ze zjawisk występujących w naturze, które nauka mogłaby naśladować, a w stworzeniu jego największego dzieła z pomocą przyszedł mu jego ukochany wyżeł irlandzki.

Po całodziennej wędrówce po szwajcarskich górach de Mestral zauważył, że jego pies,  jak i jego własne spodnie pokryte były kolczastymi kulkami. Włożył je  pod mikroskop i znalazł maleńkie „haczyki” na końcach włosia, które pozornie przyczepiały się do prawie każdego rodzaju futra lub materiału. Ponieważ de Mestral nie był fanem zamków błyskawicznych – miały one tendencję do zamarzania podczas alpejskiej zimy – spędził następne dziesięć lat, próbując odtworzyć te małe zaczepy znalezione na roślinie.

Po niezliczonych próbach de Mestral znalazł w końcu odpowiedni materiał do swojego wynalazku: nylon, który był wystarczająco mocny, aby utrzymać haczyki, ale wystarczająco giętki, aby można go było rozdzielić jednym pociągnięciem. De Mestral złożył swój patent w 1952 roku, a został on zatwierdzony trzy lata później. Nazwał swój wynalazek rzepem, francuskim słowem oznaczającym haczyk.