VIRALEX
Kondor królewski
– gatunek dużego ptaka padlinożernego z rodziny kondorowatych, zamieszkuje Amerykę Południową i Centralną, od południowego Meksyku po południową Argentynę. Kondor królewski został pierwotnie opisany przez szwedzkiego przyrodnika – Karola Linneusza w 1758, w dziesiątej edycji jego XVIII-wiecznej pracy, Systema Naturae, który nadał mu nazwę Vultur papa. Długość ciała sięga od 71–81 cm, masa ciała to aż 3000–3750 g, a rozpiętość skrzydeł to 170–200 cm. Upierzenie ptaka w przeważającej mierze jest białe, z szarymi lub czarnymi piórami wokół szyi, na lotkach oraz ogonie. Głowa i szyja (w górnym odcinku) są nieopierzone.
Kolor skóry w różnych obszarach ciała bardzo się różni – może być żółty, pomarańczowy, niebieski, fioletowy bądź czerwony. Kondor królewski ma zauważalny żółty, mięsisty grzebień na dziobie. Ptak jest padlinożercą, dzięki silnemu dziobowi i potężnym szponom, często – jako pierwszy – robi początkowe nacięcie na ciele martwego zwierzęcia. Dzięki dużym rozmiarom zwykle odgania od padliny swoich mniejszych krewnych – inne gatunki kondorów. Może dożyć w niewoli 30 lat. Samica składa zwykle jedno jajo, które wysiadywane jest przez obydwoje rodziców. Pióra piskląt są brązowe, zmiana ubarwienia na dorosłe następuje w wieku 18 miesięcy.
Żywią się wyłącznie padliną. W przeciwieństwie do innych kondorów nie zaobserwowano, aby zabijały chore lub zdychające zwierzęta. Często wypatruje wzdłuż brzegów rzek wyrzuconych ryb, jednak nie przeszukuje miejscowych wysypisk śmieci. W hieroglificznym alfabecie przedkolumbijskich Majów znak kondora królewskiego Cib oznacza 13. dzień miesiąca w ich kalendarzu.
Komentarze