Najdziwniejsze ptaki z całego świata

Królówka koroniasta

w zależności od podgatunku, występuje w Amazonii, Wenezueli, Gujanie, północnej Brazylii, Meksyku, Panamie i Peru. Posiada stosunkowo duży czub, spoczywający na głowie, który rozkłada w czasie zalotów oraz by odstraszyć wroga. Czub rozkłada się do formy wachlarza i występuje u obu płci, choć różni się kolorem. Królewskie muchołówki amazońskie mają 15–17,5 cm i lubią rzucać się z gałęzi, aby złapać latające owady lub wyrwać je z liści. Budują bardzo duże gniazda (czasem do 2 m) na gałęziach w pobliżu wody. Gniazdo wisi nad wodą, co utrudnia dostęp drapieżnikom.

Ozdobnik mały

znany również jako duwuduwu, to rajski ptak północno-wschodniej części Queensland w Australii. Został odkryty w 1848 roku i nosi imię po królowej Wiktorii z Wielkiej Brytanii. Powszechna nazwa „riflebird” pochodzi od podobieństwa ich czarnego aksamitnego upierzenia do munduru Brygady Strzelców Armii Brytyjskiej. Najmniejsze, mierzą od 23–25 cm. Samce mają opalizujące fioletowe upierzenie, które staje się bardziej niebiesko-zielone na głowie i bardziej brązowe na dolnej piersi. Gardło jest aksamitnie czarne z metaliczną zieloną i niebieską trójkątną łatką pośrodku.

Kobiety mają bladą brew i lekko brązowe dolne partie. Kiedy samiec zaczyna taniec godowy, unosi skrzydła ku górze, aby w promieniach słońca jaśniejsze kolory wybiły się w mroku lasu deszczowego. Wygina zaokrąglone skrzydła i odchyla głowę do tyłu, a następnie tańczy z boku na bok w sposób, który wygląda prawie mechanicznie. Samicę przyciąga błysk piór, taniec samca i wrzask, który z siebie wydobywa. Para zaczyna tańczyć zwrócona do siebie, a każdy ptak unosi i wysuwa skrzydła naprzemiennie w coraz szybszym rytmie. W końcu samiec obejmuje kobietę obiema skrzydłami i następuje kopulacja.

Cudowronka krasnopióra

to ptak z gatunków cudowronek. Długość jego ciała wynosi ok. 34 cm. Samiec ma żółtą głowę i grzbiet, opalizująco zielone gardło, kremowy dziób i czekoladowo-brązowy spód. Podczas toków prezentuje długie, czerwonopomarańczowe pióra na bokach ciała. Samica jest ciemnobrązowa z wierzchu i na spodzie ciała, natomiast potylica i kark pozostają żółte. Żywi się owadami, tworzy stada mieszane z ptakami innych gatunków. Żyje w lasach deszczowych wschodniej części Nowej Gwinei.

Skalikurek andyjski

to gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny bławatnikowatych. Długość ciała osiąga ok. 32 cm. Samiec ma upierzenie szkarłatne lub pomarańczowoczerwone (zależy od podgatunku), ogon oraz skrzydła czarne z szerokimi białymi lotkami. Samica jest ciemna, czerwonawobrązowa, z białymi oczami i małym czubkiem. Toki (zaloty) skalikurka andyjskiego odbywają się na drzewach, a nie na ziemi. Żyje od pogórza do średnich partii Andów, od Wenezueli do Boliwii. Zamieszkuje zalesione wąwozy, często w pobliżu rzek. Poza tokowiskami obserwowane są zazwyczaj samotnie. Żerują na owocujących drzewach.

Kondor królewski

– gatunek dużego ptaka padlinożernego z rodziny kondorowatych, zamieszkuje Amerykę Południową i Centralną, od południowego Meksyku po południową Argentynę. Kondor królewski został pierwotnie opisany przez szwedzkiego przyrodnika – Karola Linneusza w 1758, w dziesiątej edycji jego XVIII-wiecznej pracy, Systema Naturae, który nadał mu nazwę Vultur papa. Długość ciała sięga od 71–81 cm, masa ciała to aż 3000–3750 g, a rozpiętość skrzydeł to 170–200 cm. Upierzenie ptaka w przeważającej mierze jest białe, z szarymi lub czarnymi piórami wokół szyi, na lotkach oraz ogonie. Głowa i szyja (w górnym odcinku) są nieopierzone.

Kolor skóry w różnych obszarach ciała bardzo się różni – może być żółty, pomarańczowy, niebieski, fioletowy bądź czerwony. Kondor królewski ma zauważalny żółty, mięsisty grzebień na dziobie. Ptak jest padlinożercą, dzięki silnemu dziobowi i potężnym szponom, często – jako pierwszy – robi początkowe nacięcie na ciele martwego zwierzęcia. Dzięki dużym rozmiarom zwykle odgania od padliny swoich mniejszych krewnych – inne gatunki kondorów. Może dożyć w niewoli 30 lat. Samica składa zwykle jedno jajo, które wysiadywane jest przez obydwoje rodziców. Pióra piskląt są brązowe, zmiana ubarwienia na dorosłe następuje w wieku 18 miesięcy.

Żywią się wyłącznie padliną. W przeciwieństwie do innych kondorów nie zaobserwowano, aby zabijały chore lub zdychające zwierzęta. Często wypatruje wzdłuż brzegów rzek wyrzuconych ryb, jednak nie przeszukuje miejscowych wysypisk śmieci. W hieroglificznym alfabecie przedkolumbijskich Majów znak kondora królewskiego Cib oznacza 13. dzień miesiąca w ich kalendarzu.

Sekretarz

– gatunek dużego ptaka drapieżnego, będący jedynym przedstawicielem rodziny sekretarzy. Występuje w Afryce subsaharyjskiej, od Senegalu do Somalii, aż po Przylądek Dobrej Nadziei na południu. Etymologia nazwy sekretarz nie jest jasna i istnieje kilka hipotez. Według pierwszej pochodzi ona od czubka na głowie, który kojarzył się z gęsimi piórami noszonymi za uchem przez dawnych urzędników. Inna upatruje źródła w arabskim saqr-et-tair "ptak-myśliwy". Od innych ptaków drapieżnych odróżnia go nietypowa sylwetka, która jest przystosowaniem do specyficznego trybu życia. Ma stosunkowo długie nogi z długimi palcami, zaokrąglone skrzydła i zakrzywiony dziób. Dodatkowo na głowie ma ozdobny czubek.

Obie płci ubarwione są podobnie, samiec ma jedynie dłuższy czubek i dłuższy ogon. Z oddali lub w locie przypomina żurawia. Długi ogon w locie wystaje poza nogi, na części twarzowej czerwona widnieje naga skóra,u młodych ptaków jest ona koloru żółtego. Długość ciała ma od 125–150 cm; masa ciała 2300–4270 g; rozpiętość skrzydeł 191–215 cm. Większość czasu spędza na ziemi, ze skrzydeł korzysta w wypadku zagrożenia. Jest dobrym biegaczem. Nocuje na drzewach akacjowych. Poluje w parach lub czasami w luźnych grupach rodzinnych. Prowadzi osiadły tryb życia, choć może wędrować na niewielkie odległości w poszukiwaniu pożywienia.

Poluje na małe gryzonie, szarańczaki, żaby, jaszczurki, a najchętniej na węże (stąd inna spotykana nazwa: sekretarz wężojad). Zjada również jaja i pisklęta ptaków gniazdujących na ziemi. Poszukuje pożywienia wolno krocząc po ziemi, stawiając długie kroki. Zabija zdobycz gwałtownym uderzeniem dzioba lub tak długo stąpając po ofierze, aż będzie wystarczająco ogłuszona, aby ją można było połknąć. Często połyka zdobycz w całości. Młode są karmione przez oboje rodziców płynnym, nadtrawionym pokarmem z wola. Początkowo są to owady podawane bezpośrednio do dzioba, następnie nadtrawione części gadów i małych ssaków zwracane do gniazda.

Trzewikodziób

to gatunek dużego ptaka, który zamieszkuje Sudan Południowy, Ugandę, dorzecze Kongo i brzegi jeziora Czad. Początkowo ptak przynależał do bocianowych, później jednak stwierdzono, że trzewikodziobowi bliżej do pelikanowatych lub do czaplowatych. Najbardziej charakterystyczną częścią ciała trzewikodzioba jest gruby, szeroki, lecz krótki dziób, przystosowany do szukania pożywienia w mule. Zwykle jest opuszczony ku dołowi, często nawet oparty na szyi. Jest on poruszany silnymi mięśniami, dzięki czemu ptak może chwytać śliskie, duże ryby.

Stosunkowo duże oczy są przesunięte ku przodowi, co wspomaga widzenie trójwymiarowe. Upierzenie ma szare z zielonkawym połyskiem. Długość ciała wynosi do 120 cm, rozpiętość skrzydeł ponad 260 cm, masa samców wynosi do 6,7 kg, a samic 4,36–5,9 kg. W sytuacji zagrożenia lub w podnieceniu często kłapie dziobem, wydając donośny, głuchy dźwięk, "klekocząc" podobnie jak bocian.Trzewikodziób jest dużym ptakiem, dlatego też rzadko kiedy lata. W czasie lotu podkurcza szyję opierając dziób o pierś. Wykorzystuje prądy powietrzne wznoszące, może wtedy osiągać wysokie pułapy, nie lata na odległości większe niż 500 metrów.

Nie jest ptakiem wędrownym, przemieszcza się tylko okresowo, ze względu na dostępność pokarmu, czy zakłócenia w środowisku życia. Prowadzi głównie nocny tryb życia. Ptak przyjaźnie nastawiony do ludzi, pozwalający zbliżyć się obserwatorowi na 1-2 metry.

Dudek

- gatunek średniej wielkości ptaka wędrownego z rodziny dudków. Wyróżnia się gliniastopomarańczowym ubarwieniem z czarno-biało pręgowanym grzbietem i skrzydłami oraz czarnym ogonem z białą przepaską. Pstre ubarwienie jest szczególnie rzucające się w oczy u ptaka w locie, gdy wygląda jak ogromny motyl. Na głowie ma długi ruchliwy czub z czarno zakończonych piór, który rozpościera wachlarzowato w chwilach zaniepokojenia. Odzywa się donośnym, niskim „upupup”. Długi dziób służy do wyszukiwania zdobyczy w ziemi.

Młode dudki w gnieździe, by przegonić intruza posługują się niezwykłą bronią, w postaci cuchnącej cieczy (odchodów) wystrzykiwanej w kierunku wroga. Z tego powodu gniazda dudka czasem nieprzyjemnie pachną. Zamieszkuje niemal całą Europę (najczęściej jej południowo-zachodnią część), zachodnią, środkową, południową i wschodnią część kontynentu azjatyckiego oraz północno-zachodnią Afrykę i Afrykę subsaharyjską. W Polsce to nieliczny ptak lęgowy. Można go spotkać niemal na całym niżu, na terenach o wysokości do 600 m n.p.m. Liczniej występuje w centralnej i wschodniej Polsce, zwłaszcza w dolinach większych rzek (Wisły, Bugu, Narwi czy Pilicy).